با یک نگاه شروع میشود و بعد...

اصلاً باورم نمى‏شود که قضیه‏اى به این سادگى بتواند در آخر به اینجاها بکشد. قضیه‏اى که در اول با یک نگاه ساده و طبیعى شروع شد؛ اما بعد ریشه پیدا کرد و جدى و جدیتر شد تا بالاخره آنچه نباید بشود شد و این جنایت غم‏انگیز و هولناک اتفاق افتاد.مشکل است به یاد بیاورم کدام یک از ما پیش‏قدم شد. شاید، نگاه اول را من به او انداختم. البته زیاد هم مطمئن نیستم، شاید هم او شروع کرد... اما واقعا اهمیتی دارد که چه کسى شروع کرده باشد؟
اوایل، نگاهمان تنها براى لحظه‏اى کوتاه به‏هم گره می خورد. اما کم‏کم مدت گره خوردگی نگاهها بیشتر و بیشتر شد تا اینکه یک روز دیدم چشمهایش به من چیزى مى‏گویند. یک چیز خوب و شیرین که با تمام سلول‏هاى بدنم احساسش ‏کردم. بعد تمام تنم به هیجان ‏آمد، تپش قلبم شدیدتر شد و گونه‏هایم گُر گرفتند.از آن زمان بود که رؤیاهایم شروع شدند.چشمهایم را که مى‏بستم مى‏دیدم که بر جایگاه بلندی، در وسط یک معبد نشسته‏ام و به اطراف نگاه مى‏کنم. از دور و برم بخارهاى خوش‏بو و غلیظى بلند بود و بدنم آنقدر سبک می شد که فکر مى‏کردم مى‏توانم پرواز کنم.بعد از مدت کوتاهی بوى بدنش به نگاههایش اضافه شد. از کنارم که رد مى‏شد بوى عجیبى از بدنش متصاعد مى‏شد که مثل هیچ بوى دیگرى نبود. اول فکر کردم که بوى ادکلن اوست. از آن ادکلنهایى که کهنه شده‏اند و عطر آن‏ها از بین رفته. بعدها متوجه شدم که آن بو وحشى‏تر و قوى‏تر از هر ادکلنى است. هم دماغم را مى‏سوزاند و براى یک لحظه دلم را بهم مى‏زد، و هم احساسی خوب در تنم به جا مى‏گذاشت. رؤیاهایم هم تغییر کردند. حالا، بعد از مدتى که روى آن جایگاه مى‏ماندم، او درِ معبد را با ملایمت باز مى‏کرد و وارد مى‏شد. از پله‏ها به آرامى بالا مى‏آمد، تاج گل قشنگ و خوش بویى را روى سرم مى‏گذاشت، در کنارم مى‏نشست و به چشمهایم نگاه مى‏کرد. دستهایم را در دستهایش مى‏گرفت و شروع مى‏کرد به نوازش کردن آنها. بعد پاهایم را به لبهایش نزدیک مى‏کرد و بر یک یکِ انگشتانم بوسه مى‏زد. بعد از رفتنش، تا مدتى از خوشى و شادى نمى‏توانستم سرجایم بند شوم. از سکو پایین مى‏آمدم، با قدمهایی موزون و بدنی در پیچ و تاب، به تمام گوشه و کنار معبد سر مى‏زدم و زیر لب آواز مى‏خواندم.در بیدارى هرگاه از کنارم رد مى‏شد حس مى‏کردم که بدن‏هایمان به نرمى به طرف هم متمایل مى‏شوند. دوباره تپش قلبم بالا مى‏رفت. نفسم تندتر می شد و دلم مى‏خواست آواز بخوانم.یک روز که به یک کتابفروشى رفته بودم کارت پستالى توجهم را جلب کرد. یک کارت پستال سیاه و سفید از زن و مردى که همدیگر را بغل کرده بودند. زن دستش را دور گردن مرد حلقه کرده بود و لبهایش را روى لبهاى او گذاشته بود. مرد دستهایش را دور کمر او انداخته بود و او را طورى بالا کشیده بود که بدنشان هم‏سطح شده بود. در زیر عکس با خط ظریف و قشنگى نوشته بود:

I found true love in your hands .1
براى چند دقیقه چشمهایم به کارت دوخته شد. یادم رفت کجا هستم و براى چه به آن جا آمده‏ام. قلبم شروع به تپیدن کرد و نفسهایم تند شد. آن بو و آن نگاه را دوباره احساس کردم. کارت پستال را خریدم و به خانه آوردم و روى میز آرایش روبروى تختخوابم گذاشتم.آن شب، وقتى آمد، بعد از اینکه مرا نوازش و نیایش کرد، دستش را گرفتم و با هم از پله‏ها پایین رفتیم. لباس بلند حریرم را از روى شانه‏ها به پایین سراندم. تاج گل را از سرم برداشتم و موهایم را روى شانه‏هایم ریختم. بعد لبهایم را بر لبش گذاشتم و دستهایم را دور گردنش حلقه کردم. او دستش را دور کمرم حلقه کرد و طورى مرا بالا کشید که بدن‏هایمان با هم هم‏سطح شدند.این داستان تا مدتها به همین صورت ادامه داشت؛ همدیگر را نگاه مى‏کردیم و مى‏بوییدیم، بعد من رؤیایش را مى‏دیدم. کارت پستال هم همانطور و به همان زیبایى روى میز آرایشم بود. حالا روز به روز با او بیشتر احساس نزدیکى مى‏کردم. با تمام وجود مى‏خواستم که او را بغل کنم و ببوسم. دلم مى‏خواست با او به یک عکاسى بروم و با هم عکسى مثل آن کارت پستال بیندازیم. دلم مى‏خواست دست در دست هم در خیابانها قدم بزنیم و برقصیم.یک روز وقتیکه از کنارم رد مى‏شد، همانطور که بدن‏هایمان به هم نزدیک شده بود و نگاه‏هایمان به‏هم گره خورده بود، دستم را دراز کردم و دستش را گرفتم. همینکه انگشتهایمان به‏هم رسید و فلز سرد و زرد رنگ حلقه‏هایمان با هم تماس پیدا کرد، طوفان عجیبى شروع شد. اطرافم را تاریکى فرا گرفت، سرماى شدیدى به من هجوم آورد و باران تندى از سنگهاى ریز و نوک‏تیز از هر طرف به سویم پرتاب شد. شدت ضربات به قدرى بود که تمام بدنم را به درد آورد و کبودى و کوفتگى تا مدتها در تنم باقى ماند.بعد از آن هر وقت به طرفش مى‏رفتم طوفان دوباره شروع مى‏شد و دنیا در سیاهى و تاریکى فرو مى‏رفت. کم‏کم بوى خوب بدنش با احساس درد و وحشت و اضطراب توأم شد و شیرینى نگاه و شادى نزدیک بودنش را از خاطرم برد.نمى‏توانستم باور کنم که دیدن او مى‏تواند آنقدر دردناک شود. بزودى آنچنان دچار عجز و ناامیدى شدم که در تمام مدت گریه مى‏کردم. وقتى مى‏دیدمش راهم را کج مى‏کردم، به یک طرف دیگر مى‏رفتم و از دور نگاهش مى‏کردم.حالا دیگر از آن شادى‏ها و آواز خواندنها و از تپش و فروریختگى قلب خبرى نبود. رؤیاهاى خوب و لذت‏بخش آنقدر از من دور شده بودند که انگار قرنها از آن مى‏گذشت. معبد زیبا و رؤیایى من به قلعه‏اى تیره و تاریک با دیوارهاى سنگى تبدیل شده بود و جایگاه بلند و مرتفع من به گودالى عمیق که مرا تا گردن در خاک سرد و تیره‏اش مدفون کرده باشد. یک روز که در اطاقم تنها نشسته بودم و در آینه به قیافه غمگینم نگاه مى‏کردم، دیدم رنگ کارت پستال زرد شده و گوشه‏هایش کج شده‏اند. زن داشت کم‏کم از آن محو مى‏شد.آن وقت بود که فهمیدم قضیه جدیست و مى‏باید کارى کرد.آن شب بعد از مدتها دوباره در رؤیاهایم دیدمش. در پاى آن جایگاه بلند نشسته بودم و انتظار او را مى‏کشیدم. هیچ چیز مثل قدیم نبود. تاج گل، روى سرم پژمرده بود و بیشتر برگهایش ریخته بودند. از بخارها بوى گندى مى‏آمد که دلم را بهم مى‏زد. لباس حریرم پاره پاره بود و رنگ سفیدش به زردىِ چرک و کثیفى مى‏زد. احساس تنهایى مى‏کردم و از خودم بدم مى‏آمد. او درِ معبد را باز کرد. نگاهى به من انداخت و همانجا ایستاد. صدایش کردم. به طرفم آمد. نگاهى طولانى و پر از عشق به سرتاپایش انداختم و از او خواستم که در جایى خارج از رویاهایم همدیگر را ببینیم. با هم در رستورانى نزدیک محل کارم که جاى شلوغ و پر رفت و آمدى بود قرار گذاشتیم.ظهر، درست سر ساعتى که قرار داشتیم رسید. کت و شلوار زیبا و خوش دوختى پوشیده بود که به تنش برازنده بود . اما بوى ادکلنش مثل بوى خودش نبود و احساسى را در من برنمى‏انگیخت. مؤدب و رسمى روبرویم نشست و مشغول نگاه کردن به صورت غذاها شد. بعد از چند دقیقه هر دو چیزى سفارش دادیم و صورت غذا را به کنارى گذاشتیم. خیلى نزدیکم نشسته بود. از نگاه کردن به چشمها و تماس با دستهایش مى‏ترسیدم. مطمئنم که او هم به من نگاه نمى‏کرد. چون اگر نگاه مى‏کرد وقتى چاقو را برداشتم و خونسردانه به قلبش فرو بردم مرا مى‏دید. چاقو را که بیرون کشیدم، خون با شدت بیرون زد و به سر و صورتم پاشید. دستمال سفره را برداشتم و شروع کردم به پاک کردن خونها. همان موقع بود که چشمم افتاد به چشمهایش. دوباره به همان شیرینى و زیبایى قدیم نگاهم مى‏کرد. دستمال سفره را به زمین انداختم و از رستوران فرار کردم.چند دقیقه بى‏برنامه و سرگردان در آن دور و بر قدم زدم. بعد به یاد آن عکس و آن معبد و آن جایگاهِ بلند و آن لحظات خوب و هیجان انگیز افتادم و با غیظ شروع کردم به دویدن. سرتاسر راه را مى‏دویدم. وقتى به خانه رسیدم، دیدم که هنوز چاقو را در دست دارم و لباسم از خون و اشک خیس شده است. چاقو را به کنارى انداختم، به رختخواب رفتم و آنقدر گریه کردم تا خوابم برد.بعد از آن، مدتها رؤیایى ندیدم. تا اینکه دوباره آن بوى دل‏انگیز و آن نگاه سحرآمیز در جایى دیگر و به‏صورتى متفاوت به سراغم آمد.
لس‏آنجلس 1994
1- عشق واقعى را در دستهاى تو یافتم.